Osvaldo Pugliese

Osvaldo Pugliese

Πιανίστας – Συνθέτης – Μαέστρος
02/12/1905-25/07/1995
Τόπος γέννησης: Buenos Aires – Argentina

www.ocho.grΟ πατέρας του, Adolfo, εργαζονταν στην βιομήχανά υποδημάτων, αλλά σαν ερασιτέχνης φλαουτίστας έπαιζε σε κουαρτέτα που εδραίωσαν το tango περιοχή τους. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του έπαιζαν βιολί -Adolfo Salvador Vicente (Fito) κι Alberto Roque-. Ο δεύτερος ασχολήθηκε περισσότερο από τον πρώτο κι είχε ισχυρούς δεσμούς με την μουσική, για πολλά χρόνια.  Ο πατέρας του ήταν αυτός που του έδωσε τα πρώτα του μουσικά μαθήματα ώστε να κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα στο βιολί, όπως και τα αδελφια του. Σύντομα όμως, στράφηκε στο πιάνο (αν και πήρε στον don Adolfo αρκετό χρόνο μεχρι να του αγοράσουν ένα τόσο ακριβό όργανο). Έπειτα από την εκπαιδευσή του σε τοπικά ωδεία και σε ηλικία 15 ετών, άρχισε την επαγγελματική του καριέρα παιζοντας στο Cafe de La Chancha (το καφέ του γουρουνιού), το οποίο αποκαλούσαν έτσι οι πελάτες, λόγο της υποτιθέμενης έλλειψης κανόνων υγειινής του ιδιοκτήτη.

Λίγο αργότερα, εργαζόμενος σε άλλο γνωστό καφέ στο κέντρο του Buenos Aires, συμμετείχε στο group με την πρώτη γυναίκα bandoneonist του tango, την Paquita Bernardo. Συνεχίζοντας την καριέρα του εντάχθηκε στο κουαρτέτο του Enrique Pollet, και λίγο αργότερα έπαιξε στην διάσημη ορχήστρα του Roberto Firpo, που τον οδήγησε το 1927 να γίνει ο πιανίστας της ορχήστρας του μεγάλου bandoneonist Pedro Maffia (στυλ De Caro). Στην συνέχεια, αποχώρησε από την ορχήστρα, παίρνοντας μαζί του τον βιολιστή Elvino Vardaro για να δημιουργήσουν μαζί το ντουέτο “Vardaro-Pugliese” που γνωρίζουμε πως θεωρήθηκε avant-garde για την εποχή και δεν μας έχουν μείνει ηχογραφήσεις. Οι Vardaro-Pugliese έκαναν το ντεμπούτο τους στο Cafe National και ξεκίνησαν μια μεγάλη περιοδεία σε όλη την χώρα. Τους συνόδευε ο ποιητής Eduardo Moreno, ως manager και η τραγουδήστρια Malena de Toledo. Ο Moreno είναι ο στοιχουργός του πασίγνωστου κομματιού του Pugliese “Recuerdo“. H περιοδεία τους αυτή δυστυχώς όμως έληξε άδοξα, με μεγάλη οικονομική αποτυχία. Λέγετε δε, πως ο Vardano αναγκάστηκε στο τέλος να βάλει ενέχυρο το δοξάρι του, για να πληρώσουν τα εισιτήρια της επιστροφής.

Αργότερα, ο Pugliese σε συνεργασία με έναν άλλο βιολιστή, τον Alfedo Gobbi, σχημάτισε ένα νέο group για λίγο καιρό, όπου ένας από τους bandoneonist ήταν ο τότε πολυ νεός Anibal Troilo. Ακολούθησαν δύο ντουέτα με τους Gobbi και Verdano για την παραγωγή ραδιοφωνικών μεταδόσεων. Το 1934, ο bandoneonist  Pedro Laurenz (πρώην μέλος της ομάδας De Caro) σχημάτισε μια ορχήστα με τον Pugliese στο πιάνο. Εδώ ο Pugliese έγραψε τα πρώτα του tango μεταξύ των οποίων συναντάμε και το “La Beba“. To 1936 θα τον συναντήσουμε στην ορχήστρα του bandoneonist Miguel Calo, όπου σφηρηλατούσε το προσωπικό του χρώμα και τις ιδέες του για το tango. Μέχρι το 1938 ο Puglise έγραψε κάποιες συνθέσεις που όμως δεν είχαν διάρκεια, καθως προσπάθησε αποτυχημένα να εδραίωσει την έννοια της συνεταιριστικής εργατικής τάξης ως έκφραση των κομμουνιστικών ιδεών του.

Η οριστική του προβολή/τάση του προς το tango άρχισε στις 11 Αυγουστου του 1939, όταν ξαναεμφανίστηκε στο cafe National. O Amadeo Mandarino ήταν ο τραγουδιστής της νέας του ορχήστρας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αναδιοργάνωσε την ορχήστρα του με τραουδιστή τον Augusto Gauthier. O Pugliese ήταν μαέστρος, πιανίστας κι ενορχηστρωτής μιας ορχήστρας η οποία αυτή τη φορά εργαζόταν ως συνεταιρισμός. Από ένα καφενείο στη γειτονιά Villa Crespo μεταπήδησαν στην πιο σημαντική ραδοφωνική εκπομπή για την εποχή, το “Radio El Mundo”, δίνοντας έτσι υπόσταση σε ένα σημαντικό πλήθος ανθρώπων, που αποτελούν πια οπαδούς του στυλ του και μύστες του “Κομμουνιστικού” κόμματος του.

Η συνεπής συνέχεια στην δουλειά του, του επέτρεψε να διαμορφώσει ιδέες και να τις υποστηρίξουν οι συνεργάτες του, όπως ο μπασίστας Aniceto Rossi το οποίο ήταν απαραίτητο για την ρυθμικότητα των συνθέσεων του. Ο bandoeonist Osvaldo Ruggiero, ο οποίος παρέμεινε με τον Pugliese έως το 1968, ήταν βαθιά συνδεμένος με τις ιδέες του. Το ίδιο μπορεί να πεί κανείς και για τον βιολιστή Enrique Camerano που πολλοί λένε πως ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να παίξει με τον Pugliese. Ο Pugliese είχε αρχίσε ινα γίνετε το πιο πιστό παράδειγμα του στυλ  De Caro, αλλά με δυνατό ρυθμικό beat, που είχε μεγάλη απήχηση στους χορετές χωρίς συμβιβασμούς στην ποιότητα.

Μέγιστης σημασίας κομβικό σημείο αποτελεί η άφιξη του Roberto Chanel κληρός τραγουδίστής, με ρινικό ήχο και στυλ compadrito, ο οποίος μας άφησε 31 ηχογραφήσεις), όταν το 1943 αρχίζουν πια οι ηχογραφήσεις της ορχήστρας. Για να επιτευχθεί μια αντίθεση, ο Pugliese περιλαμβάνει τον Alberto Moran ως τραγουδιστή, λόγω του δραματισμού του, του αισθησιασμού και τη σπάνιας ποιότητας voce Mezza φωνής του, που ταιριάζει απόλυτα στη συνοδεία της ορχήστρας. Η απήχηση του στις γυναίκες δεν έχει ποτέ συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο τραγουδιστή. Ο Moran άφησε 48 ηχογραφημένα τραγούδια. Μεταξύ 1949 και 1950, o Jorge Vidal, άλλη μια από τις δημοφιλής φωνές στην ιστορία της ορχήστρας, ηχογραφεί άλλα οκτώ τραγούδια. Ακολουθούν αρκετοί εξέχοντες τραγουδιστές όπως Jorge Maciel κι ο Miguel Montero.

Στη δεκαετία του ’40 ο Pugliese ηχογραφεί και μερικά δικά του ορχηστρικά κομμάτια (avant-garde). Τέτοια είναι η περίπτωση του “La Υumba” (το οποίο έγινε ένα είδος ύμνου της ορχήστρας του), “Negracha” και “Malandraca“. Λόγω αυτών των δύο τελευταίων, θεωρείται ως πρωτοπόρος στη χρήση της συγκοπής (syncopation) και της αντίστιξης (counterpoint) πριν τον Horacio Salgan και τον Astor Piazzolla.

Άλλα σημαντικά tango που ο Pugliese συνέθεσε κι έπαιξε είναι, τα προαναφερθέντα “Recuerdo” και “La Beba”, οπως και τα “Adios Bardi“, “Recien“, “Barro“, “Una Vez” και “El Encopao“.

Mέσα στη διάρκεια των ετών, η ορχήστρα του Osvaldo Pugliese, είχε απαγορευτεί προς μετάδοση ως μέσο πολιτικής λογοκρισίας, αυτό όμως δεν κατόρθωσε να μειώσει την δημοτικότητα και την λαϊκή αποδοχή της.