Mi Taza de Café – Ενώ Πίνω τον Καφέ μου (Tango 1943)
Mουσική Alfredo Malerba (Alfredo Antonio Malerba)
Στίχοι Homero Manzi (Homero Nicolás Manzione Prestera)
Ενώ Πίνω τον Καφέ μου
Το απόγευμα πεθαίνει πίσω από τη βιτρίνα
και ενώ πίνω τον καφέ μου σκέπτομαι.
Παρελαύνουν οι μνήμες, οι θρίαμβοι και οι στενοχώριες.
τα φώτα και οι σκιές του καιρού που πέρασε.
Ο δρόμος είναι άδειος, όπως η μοίρα μου
Φίλοι και αγάπες, που κάποτε μου μοίρασε η τράπουλα,
φαντάσματα της ζωής, τα ψέματα που μάζεψα στο δρόμο
που θυμάμαι ενώ πίνω τον καφέ μου.
Μια μέρα ήμουν χαρούμενος που σε γνώρισα, πόλη μου.
Έφτασα φέρνοντας μαζί μου στίχους και όνειρα για επιτυχίες,
σε είδα από το ύψος ενός παραθύρου πανδοχείου
και η καρδιά μου ένιωσε τον ίλιγγο της ζωής.
Η πατρίδα μου ήταν μακριά, χαμένη
η νύχτα σου ήταν κοντά, η νύχτα σου με κέρδισε
οι δρόμοι σου με παρέσυραν, και η λάμψη σου με παραπλάνησε
κανένας δεν έφταιξε, κανένας άλλος παρά μόνο εγώ.
Ο απογευματινός άνεμος ανεμίζει την κουρτίνα
το χέρι της ανάμνησης σφίγγει τη καρδιά μου
η θλίψη του φθινοπώρου πυκνώνει την ομίχλη
με τραβάει από την ρυτίδα της απόγνωσης.
Άχρηστη απαισιοδοξία, επιθυμία για μελαγχολία
μανία να περπατώ σκεπτόμενος πάντα το χθες,
φαντάσματα του παρελθόντος που επιστρέφουν και παραμένουν
ενώ πίνω τον καφέ μου τα απογεύματα.
Ερμηνείες:
Ricardo Malerba με τη φωνή του Orlando Medina (8/11/1943)
Mario Maurano με τη φωνή της Libertad Lamarque (1943)
Orquesta Típica Víctor με τη φωνή του Alberto Carol (21/3/1944)
Αρχικό Κείμενο:
Mi Taza de Café (Tango 1943)
Música: Alfredo Malerba (Alfredo Antonio Malerba)
Letra: Homero Manzi (Homero Nicolás Manzione Prestera)
La tarde está muriendo detrás de la vidriera
Y pienso mientras tomo mi taza de café.
Desfilan los recuerdos, los triunfos y las penas
Las luces y las sombras del tiempo que se fue.
La calle está vacía, igual que mi destino
Amigos y cariños, barajas del ayer,
Fantasma de la vida, mentiras del camino
Que evoco mientras tomo mi taza de café.
Un día alegremente te conocí, ciudad
Llegué trayendo versos y sueños de triunfar,
Te vi desde la altura de un cuarto de pensión
Y un vértigo de vida sintió mi corazón.
Mi pueblo estaba lejos, perdido más allá
Tu noche estaba cerca, tu noche pudo más,
Tus calles me llevaron, tu brillo me engañó
Ninguno fue culpable, ninguno más que yo.
El viento de la tarde revuelve la cortina
La mano del recuerdo me aprieta el corazón,
La pena del otoño agranda la neblina
Se cuela por la hendija de mi desolación.
Inútil pesimismo, deseo de estar triste
Manía de andar siempre pensando en el ayer,
Fantasmas del pasado que vuelven y que insisten
Cuando en las tardes tomo mi taza de café.
Επιμέλεια – Μετάφραση
Bernard Oliver
https://www.facebook.com/Tangoingreek/