Francisco Canaro
(1888-1964) ήταν ένας Ουρουγουανός βιολιστής και tango αρχηγός ορχήστρας.
Οι γονείς του ήταν Ιταλοί μετανάστες στην Ουρουγο
υάη. Αργότερα στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα όταν Φρανσίσκο Κανάρο ήταν μικρότερος της ηλικίας των 10 ετών, μετανάστευσαν στη Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) . Ο Κανάρο γεννήθηκε στο San José de Mayo, στην Ουρουγουάη, το 1888. Ως νέος άνθρωπος βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο, όπου ένα άδειο δοχείο πετρελαίου, στα έμπειρα χέρια του, έμελε να γίνει το πρώτο του βιολί (ιδιοκατασκευή). Ξεκινά την καριέρα του παίζοντας σε κακόφημα μπαρ, ώσπου τελικά σφυρηλατεί μια καριέρα που διήρκεσε πολλές δεκαετίες, και την ορχήστρα του, να είναι μία από τις περισότερο δισκογραφημένες.
Η εισαγωγή του στο tango προήλθε από τον Vicente Greco στην orqestra tipica το 1908 και το 1912, συνέθεσε το “Pinta Brava” (άγριο βλέμμα). O Κανάρο συνέθεσε το 1915 τη μουσική για κλασικό Αργεντινικο τραγούδι “Nobleza Gaucha”.
Συνδέθηκε ρομαντικά με την διάσημη Αργεντίνα ηθοποιό και τραγουδίστρια του tango Ada Falcón, αλλά η σχέση, η οποία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1920, τελείωσε περίπου μια δεκαετία αργότερα.
Το 1920 ο Canaro ανακάλυψε την Azucena Maizani, που γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό αστέρι του tango.
O Canaro ήταν ιδιαίτερα ενεργός στο θέμα τις διατήρησης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από το 1918 και μετά, και συνέβαλε στην ίδρυση της Argentine Society of Composers and Songwriters (SADAIC), ώσπου το 1935 χτίστηκε κι η έδρα της στο κέντρο της πόλης του Μπουένος Άιρες.
Εμφανίστηκε στο Παρίσι με την ορχήστρα του το 1925 με μεγάλη επιτυχία που τον οδήγησε να παρέμεινει στην Ευρώπη για την επό
μενη δεκαετία.
Ώντας πολιτογραφημένος Αργεντίνος πολίτης το 1940, ένα μεγάλο μέρος της ηχογραφημένης μουσικής του είναι σε κλασικό στυλ tango salon εκείνης της δεκαετίας, αλλά θεωρείται επίσης και μέλος της “παλιάς φρουράς”. Μερικές από τις μετέπειτα ηχογραφήσεις του συνέβαλαν στη μετάβαση tango σε tango concert.
H oρχήστρα του έγινε ένα εμμονή στο ραδιόφωνο της Αργεντινής κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αν και για πολλούς σύγχρονους χορευτές και τους ακροατές, οι πρώτες ηχογραφήσεις του της “χρυσής εποχής” (Golden Age of Argentine Tango 1935-1955) παρέμεινουν οι καλύτερες στο είδος τους.
Το 1956 ο Canaro συγγράφει τα απομνημονεύματά του, Mis 50 Años con el tango (Πενήντα Χρόνια μου με το Tango). Λίγο καιρό αργότερα διαγνώσθηκε με τη νόσο του Paget, κι αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Πέθανε στο Μπουένος Άιρες το 1964.