Μια μαγική στιγμή στο Tango
Σε μια πρόσφατη milonga, γοητευτήκαμε πολύ από το χορό μιας πανέμορφης ντάμας. Η τεχνική της, το στυλ, ο έλεγχος του σώματος της, ήταν κάτι το εξαιρετικό να κοιτάζεις! Ένας φίλος, εντούτοις, ήταν εντελώς αδιάφορος με τα δρώμενα.
– “Έχω χορέψει μαζί της”, μου λέει.
– “Το μόνο που κάνει είναι επίδειξη. Προσωπικά όταν χορεύω tango, θέλω να μπορώ να δημιουργώ στιγμές με την παρτενέρ μου. “
Αυτό λοιπόν, εξηγεί έναν ιδιαίτερα ξερό-αδιάφορο χορό που είχα πρόσφατα με έναν από τους πολύ γνωστούς και καλούς χορευτές του χώρου, που με άφησε να αναρωτιέμαι το γιατί. Ξεκίνησε το χορό μας με υπερ-δυναμικές κινήσεις. Ο παρτενέρ μου έκανε μεγάλη προσπάθεια και τα “έδωσε όλα”, δείχνοντας σε κάθε κομμάτι του χορού, όλα αυτά που είχε μάθει στα χρόνια των ιδιωτικών και μη μαθημάτων του. Αλλά ήταν ο πιο ασύνδετος χορός που είχα ζήσει εδώ και χρόνια. Ο καβαλιέρος μου ήξερε πώς να εκτελέσει όλες τις κινήσεις και μπορούσε απόλυτα να οδηγήσει μια ντάμα. Μπορούσε να τοποθετήσει και να διαμορφώσει το σώμα του με υπέρ-δυναμικούς τρόπους. Παρά ταυτά, ένιωθα ότι είχε ξεχάσει πώς να συνδεθεί με την παρτένερ του. Ήταν τόσο υπερβολικά συνδεμένος με τον εαυτό του, που δεν υπήρχε χώρος για να συνδεθεί μαζί μου. Οι ιδέες, οι προσκλήσεις κι οι απαντήσεις μου, αγνοήθηκαν πλήρως κατά την δίαρκεια του χορού μας. Ήταν απλώς μια επίδειξη ικανοτήτων.
Οι άνθρωποι γύρω μας πιθανότατα να πίστευαν ότι φαινόταν εξαιρετικό (ήταν άλλωστε ένας πολύ στιβαρός και γνωστός καβαλιέρος κι εξαιρετικός καθ’ όλα τα άλλα χορευτής). Αλλά στον χορό δεν ένιωθα πως αυτό που συμβαίνει, μου αρέσει. Κι αυτό, θα έπρεπε να έχει περισσότερη σημασία από το πώς φαινόμαστε.
Τελειώνοντας απομακρύνθηκα και σκέφτηκα, “Μην βάζετε το εγώ πριν συνδεθείτε”. Έχω υπάρξει κι εγώ (ένοχη το ομολογώ) “χορεύτρια με πατερίτσες”! Να αντιμετωπίζω τον παρτενέρ μου σαν μια πατερίτσα που απλά με κράτησε, ενώ εγώ θα έκανα όλες τις φανταχτερές μου κινήσεις στολισμένες με πολλά και περίτεχνα adornos.
Ευτυχώς, τα πράγματα άλλαξαν για μένα. Μου αρέσει πια να είμαι συνδεμένη στη στιγμή με τον παρτενέρ μου, να ανταποκρίνομαι στην έκφραση, τα συναισθήματα και τις κινήσεις του. Να υποδεχόμαι και να απαντώ άνευ όρων στις χορευτικές ιδέες και τις προσκλήσεις του. Μου αρέσει να έχω μια αδιάκοπη, ακατέργαστη, οργανική συζήτηση που ξεδιπλώνεται κι ανθίζει με τρόπους που κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να προβλέψει.
Συνήθιζα παλιότερα να χορέυω με έναν δάσκαλο χορών ballroom, ο οποίος τελικά στράφηκε ολοκληρωτικά προς τους χορούς του δρόμου (street dancing). Όταν χορεύαμε, έκανε απλά αυτό που αισθάνόταν. Το μεγαλύτερο μέρος του χορού ήταν κινήσεις που επινοούσε επί τόπου με βάση τη σύνδεσή μας (καθαρός αυτοσχεδιασμός). Η μαεστρία κι η εμπειρία του ανθρώπου αυτού στην δυναμική σύνδεση το καθιστούσε όλο αυτό εφικτό. Η έλλειψη σεναρίου ή χορογραφίας τον έκανε εξαιρετικά συνδεδεμένο και να ανταποκρίνεται εκπληκτικά σε μένα. Δεν εστίαζε στο να σκέφτεται αλλά στο να αισθάνεται. Κι ήταν μαγικό.
Χορέψε μαζί μου, όχι απλά κρατώντας με.
Άκουσε με….κι απαντήσε σε αυτό που έχω να προσφέρω.
Δείξε μου τι αισθάνεσαι κι όχι τι σου έχουν δείξει να κάνεις.
Στο παρελθόν, έγραψα για το ότι ένας χορός μπορεί να είναι μια “εμπειρία”. Η δημιουργία μιας στιγμής, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οι εμπειρίες κι οι “στιγμές” είναι που μένουν στο μυαλό μαζί μας. Μου θυμίζουν γιατί αγαπώ το χορό σε ζευγάρια – ειδικά όταν αυτό είναι μια εκπληκτική, καλλιτεχνική στιγμή συνδεσης μεταξύ δύο ανθρώπων.
Ένας άκρως συνδεδεμένος χορός μπορεί να είναι η επιτομή της θέασης. Αν θέλετε να αγγίξετε την καρδιά και την ψυχή του παρτενέρ σας, δείξτε το στην πίστα, με το πώς απαντάτε. Ίσως έτσι να δημιουργήσετε κι εσείς αυτή τη μια μαγική στιγμή.
